Z nadciśnieniem i niedociśnieniem krwi zmaga się wiele osób na całym świecie. Wśród tych osób są nie tylko osoby starsze, albo przewlekle chore, czy też kobiety będące w okresie klimakterium. Ale także niejednokrotnie młodzież boryka się z nadciśnieniem krwi. I to zarówno młodzież żeńska, jak i męska. Nadciśnienie u młodzieży najczęściej występuje w okresie dojrzewania, kiedy to organizm młodego człowieka w chodzi w dorosłość i musi radzić sobie z wieloma dolegliwościami związanymi z tym okresem. Lecz czasem nadciśnienie występuje także u dzieci. Tu najczęściej sprzyja jemu nieodpowiednia waga ciała dziecka. Czyli wówczas gdy dziecko jest otyłe lub posiada znaczną nadwagę. Powstaje wiele pytań. Czym jest nadciśnienie krwi, jakie jest prawidłowe ciśnienie krwi i jak je właściwie mierzyć ? Ciśnienie tętnicze jest ciśnieniem wywieranym przez krew na ścianki największych tętnic. I jest ono wyższe niż to wywierane na ścianki żył. Ciśnienie krwi u człowieka nie jest nieustannie jednakowe. Lecz ulega ustawicznym zmianom. Na zmianę ciśnienia wpływa wiek, aktualny stan zdrowia, aktywność fizyczna człowieka, codzienna dieta, używki. A także zmieniające się pory roku, jak i zmieniająca się każdego dnia pogoda. Bardzo duży wpływ na ciśnienie u człowieka ma jego stan psychiczny. To nieustanny stres jest głównym winowajcą nadciśnienia. Stres nie tylko podnosi ciśnienie krwi, ale także wpływa źle na cały organizm człowieka. I jest sprawcą wrzodów, zawałów, depresji, chorób nerwowych, itd. Również nadwaga w dużym stopniu podnosi ciśnienie krwi i wpływa na osłabienie wszystkich organów w ciele nie tylko dziecka, ale także dorosłego człowieka. Systematyczne pomiary ciśnienia krwi są podstawowym działaniem przy nadciśnieniu lub chorobie serca. U zdrowego, dorosłego człowieka powinno ono wynosić 120/80 mm Hg. Natomiast ciśnienie u dziecka do 8 roku życia wynosi 110/74 mm Hg. A u noworodka do 1 miesiąca życia 102/55 mm Hg. Pomiaru ciśnienia dokonuje się przy użyciu sfigmomanometru i słuchawek lekarskich lub miernikiem nadgarstkowym.

Obecnie, wśród chorób cywilizacyjnych możemy wymienić cukrzycę, otyłość czy alergię. Niestety coraz większa dostępność dóbr materialnych, w tym pożywienia sprawiła konieczność wprowadzania do produktów spożywczych konserwantów i substancji konserwujących. Sprawia to, że osoby w wieku trzydziestu, czterdziestu lat i więcej dotykają uczulenia. Jak leczyć alergię bez uciążliwych skutków ubocznych? Chcą uniknąć skutków ubocznych powinniśmy znać przyczynę naszego uczulenia. Dlatego powinniśmy udać się do lekarza specjalisty, czyli alergologa. Alergolog zleci nam wykonanie testów skórnych, które powinny wychwycić przyczynę naszych problemów. W pierwszej kolejności wykonuje się badania na przedramionach, a następnie na skórze pleców. Wydaje się też, że badanie wykonane na powierzchni pleców jest dokładniejsze i precyzyjniejsze. Dla potwierdzenia testów skórnych możemy wykonać także badanie krwi, które z dużym prawdopodobieństwem wykryje dużo więcej substancji nas uczulających. Wynika to z tego, że badanie wykonywane z krwi jest dużo bardziej dokładne niż wspomniane badania skórne. Poznanie przyczyny naszych dolegliwości, takich jak kichanie, psikanie, łzawienie oczu, świąd skóry czy opuchnięte oczy mogą zostać wyeliminowane poprzez usunięcie alergenu z naszego otocznia czy diety. Zdarza się, że jest to niemożliwe. Wtedy pozostaje nam zmniejszenie do minimum konkretnego winowajcy wspomnianych problemów. Niestety czasem takie sposoby nie pomagają i lekarz alergolog musi wprowadzić nam leki histaminowe. To one powodują najwięcej skutków ubocznych, z jakimi możemy się borykać. Do takich skutków możemy zaliczyć ospałość, spadek koncentracji, osłabienie czy drażliwość na czynniki zewnętrzne. Warto podczas wizyty u lekarza wspomnieć o pojawiających się skutkach ubocznych, ponieważ może będzie w stanie zaproponować nam inny lek. Wynika z tego, że nasz organizm może różnie reagować na różne substancje czynne zawarte w stosowanej terapii przeciwko alergii. Alternatywą tabletek są spraye do nosa.

W naszym ciele, może o tym nie wiecie, ale występują przeciwciała anty-TPO. Ich obecność w naszym ciele sprawdzamy podczas badania krwi. Wykonujemy wtedy morfologię, w której zlecone mamy sprawdzenie ich i dostajemy wynik na przeciwciała anty-TPO. Zlecić ich sprawdzenie może nam lekarz, który zacznie u nas podejrzewać problemu z pracą naszej tarczycy.
Przeciwciała anty-TPO nie pojawiają się w krwi zdrowej osoby. Jeśli nie cierpicie na żadną chorobę, to badanie nie powinno ich wykryć w Waszym ciele. Jeśli jednak dzieje się coś niepokojącego to mogą one się pojawić, wzrosnąć i pojawić w naszym badaniu.
Przeciwciała anty-TPO skierowane są w naszym ciele przeciwko perodyksazie tarczycowej. Jest to białko, które produkuje tarczyca. Ich pojawienie się w naszym ciele oznacza reakcję obronną naszego organizmu. Oznacza to, że nasze ciało próbuje się przed czymś obronić i zaczyna produkować przeciwciała anty-TPO. Tarczycę zaczyna ono traktować jako ciało obce oraz zagrożenie i nie rozpoznaje jej. Jeśli w naszym ciele pojawiają się przeciwciała anty-TPO to tarczyca zostaje uszkodzone. Pojawia się zapalenie tarczycy, a co za tym idzie zaczynamy cierpieć na niedoczynność lub nadczynność. Jest to choroba autoimmunologiczna i walka z nią będzie trwała przez nasze całe życie.
Naszym leczenie powinien zająć się lekarz endokrynolog, który zleci nam odpowiednie leczenie oraz przepisze leki, które powinniśmy przyjmować. Jeśli po wyniku naszej krwi przeciwciała anty-TPO są podwyższone, to niezwłocznie powinniśmy się do niego udać. Da on nam również skierowanie na inne badania, abyśmy mieli pewność, z czym się zmagamy i na jakim etapie choroby obecnie jesteśmy. Niezbędne może się również okazać badanie ultrasonograficzne naszej tarczycy. Nie zwlekajmy z wizytą u lekarza, jeśli zauważymy coś niepokojącego.
Choroby tarczycy wiążą się z różnymi innymi schorzeniami oraz problemami. Często występują również z innymi chorobami. Pamiętajmy o to, aby regularnie dbać o nasze zdrowie i kontrolować wyniki badań.

Próby wątrobowe i wyniki AlAT ALP AspAT GGTP LDH ChE.
Próby wątrobowe to badania wykonywane z krwi, które mają na celu wykazać i ocenić pracę wątroby. Jeśli wynik badania jest za wysoki lub za niski może świadczyć to o różnych chorobach. Najczęstszym wskazaniem do wykonania badania są: ostre i przewlekłe choroby wątroby, zatrucia, alkoholizm, marskość wątroby, żółtaczka oraz ból w prawym podbrzuszu z towarzyszącym mu osłabieniem, utratą masy ciała i brakiem apetytu.
Podwyższone wyniki prób AlAT i AspAT gdzie normą w obu przypadkach jest < 40 IU/l w zależności od tego jak bardzo odbiegają od normy mogą być powodem różnych chorób. W przypadku umiarkowanego podwyższenia aktywności enzymów może wskazywać na m.in. przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, alkoholowe zapalenie wątroby, stłuszczenie wątroby. W przypadku bardzo dużego wzrostu może świadczyć o uszkodzeniu wątroby po przez leki lub toksyny, ostrym zapaleniu wątroby A-E oraz o ostrym niedokrwieniu wątroby.
W przypadku nieprawidłowości związanych z wynikiem GGTP (gdzie normą jest < 40IU/l) możemy podejrzewać uszkodzenie komórek wątroby, nowotwór wątroby, nie prawidłowy wynik może być także skutkiem nadużywania alkoholu. Podwyższona aktywność ALP natomiast może wskazywać na ostre i przewlekłe choroby dróg żółciowych, zapalenie bądź marskość wątroby. Norma ALP < 270IU/l
LDH (norma < 480IU/l) aktywność tego enzymy wzrasta przy ostrym uszkodzeniu mięśnia sercowego, krwinek czerwonych, nerek, wątroby, płuc, a także mięśni szkieletowych. Znaczny wzrost enzymu występuje podczas niedokrwistości spowodowanych niedoborem witaminy B2 oraz kwasu foliowego. Podwyższone wyniki mogą świadczyć również o zapaleniu wątroby lub mięśnia sercowego oraz o chorobie dróg żółciowych. Podwyższona aktywność ChE może być wynikiem stłuszczenia wątroby, a jej zmniejszenie może świadczyć o poważnym uszkodzeniu wątroby, np. poprzez zatrucie.
Kiedy wyniki są niepokojąco odbiegające od normy, lekarz skieruje pacjenta na bardziej specjalistyczne badania.

Często występującym problemem u dzieci jest zbyt wysoka temperatura. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury są różne, niektóre polegają na stosowaniu domowych metod, inne zaś na używaniu środków z apteki. Które z nich są najbardziej skuteczne i najmniej szkodzą dziecku? Można spróbować ochłodzić malucha, na przykład stosując zimne okłady, owijając go w schłodzoną pieluchę tetrową lub ręcznik. Okłady najlepiej stosować na czoło i kark. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury nie muszą oznaczać stosowania leków przeciwgorączkowych. Jeśli gorączka nie jest bardzo wysoka, warto najpierw spróbować łagodniejszych metod. Skutecznym sposobem na obniżenie temperatury jest kąpiel. Dziecko należy wykąpać w wodzie o kilka stopni chłodniejszej niż temperatura jego ciała, inaczej może doznać szoku. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury to także naturalne napary z ziół. Korzystnie w tym przypadku działają takie zioła jak dzika róża, kwiat lipy, malina, czarny bez. Należy podawać maluchowi napar, zanim jeszcze wystygnie. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury nie zawsze są skuteczne, warto jednak w pierwszej kolejności spróbować tych domowych, a leki przeciwgorączkowe podać dopiero wtedy, kiedy inne metody nie działają. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury w domu są bezpieczne i nie szkodzą maluchowi, a mogą mu tylko pomóc. Jeśli mimo wszystko nie są skuteczne, czas sięgnąć po silniejsze środki. Istnieją specjalne leki przeciwgorączkowe przeznaczone nawet dla małych dzieci. Są one dostępne w każdej aptece i mają delikatny skład, dzięki czemu nie szkodzą dziecku. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury to przede wszystkim syropy przeciwgorączkowe polecane przez farmaceutów. Mają one zazwyczaj owocowy smak, odpowiadający dziecku, a poza tym są łatwe do podania nawet niemowlakowi. Jak zbić gorączkę – sposoby na zbijanie temperatury powinny być dostosowane do wieku i wagi dziecka, aby nie przyniosły mu żadnej szkody.

Rak trzustki to nowotwór stosunkowo częsty – stanowi piątą najczęstszą przyczynę zgonów z powodu chorób nowotworowych. Jest to choroba podstępna, początkowo nie dająca nasilonych objawów, skąd często jest rozpoznawana w zaawansowanym stadium.

Rak trzustki – jakie są typowe objawy nowotworu trzustki ?

Jak w przypadku każdego nowotworu, charakterystycznym objawem jest utrata masy ciała. Niezamierzony spadek wagi w krótkim czasie zawsze powinien niepokoić i skłonić do wizyty u lekarza. Dodatkowo może pojawić się osłabienie i zwiększona męczliwość. Charakterystycznym objawem jest ból. Najczęściej pojawia się on w nadbrzuszu lub na plecach, poniżej łopatek, i ma charakter opasujący. Niestety ból występuje przeważnie w zaawansowanym stadium choroby. Wymaga on różnicowania z zapaleniem trzustki, w przypadku którego ból ma niemal identyczny charakter.

Dodatkowo mogą pojawić się zaburzenia trawienia, biegunki, wzdęcia, wymioty, niedobory witamin, zwłaszcza tych rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, E, K). Enzymy trzustkowe odpowiadają bowiem za trawienie i wchłanianie pokarmów tłuszczowych, a guz rozwijający się w obrębie trzustki zaburza ich uwalnianie.

Trzustka pełni również kluczową rolę w metabolizmie glukozy. Produkuje ona insulinę oraz glukagon, dwa hormony odpowiedzialne za utrzymywanie prawidłowego poziomu cukru we krwi. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej mogą wskazywać na patologiczny proces toczący się w obrębie trzustki.

Rak trzustki – jakie badania należy wykonać?

W przypadku zaobserwowania charakterystycznych objawów, zwłaszcza opasającego bólu w plecach lub nadbrzuszu, pierwszym wykonywanym badaniem jest USG. Pozwala ono niekiedy rozpoznać zapalenie trzustki i wykluczyć nowotwór. Aby odróżnić zapalenie od nowotworu, można również wykonać badanie surowicy krwi w kierunku markerów stanu zapalnego, takich jak CRP. W przypadku wątpliwości wykonuje się badanie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej. Badanie takie ma wysoką czułość i nawet niewielkich rozmiarów guz nie zostanie przeoczony.

Wylew w oku – jak poradzić sobie z pękającym naczynkiem w oku? To kwestia, która z całą pewnością znajdzie się w kręgu zainteresowania wielu osób. Dlaczego? To jasne, ponieważ tego typu rzeczy ludziom zdarzają się praktycznie na co dzień. Zapewne każdy z nas już taki wylew przeżył. Nie jest to przyjemna sprawa, bo z takim czerwonym okiem człowiek nie wygląda dobrze, ale niestety czasami i nas to spotyka. Pocieszające jest tylko to, że w większości przypadków to
zupełnie niegroźna dolegliwość. Nie ma jednak co polegać na swojej intuicji, tylko trzeba z takimi rzeczami zgłaszać się do okulisty, który określi przyczyny. Wylew w oku spowodowany jest wydostaniem się krwi z pękniętego naczynka. Najczęściej to efekt chwilowego wzrostu ciśnienia żylnego, który z kolei może być spowodowany między innymi: kichaniem, kaszlem lub wysiłkiem fizycznym. Ale wylew w oku może też być spowodowany przyczynami miejscowymi, takimi jak: choroba nowotworowa przydatków oka, zapalenie spojówek, uraz oka lub jego zatarcie, obce ciało w oku, uraz oczodołu oraz inne. Tak więc, nie można lekceważyć tego typu objawów, bo bez oglądu oka z wylewem przez lekarza nie obejdzie się. Tylko badanie okulistyczne pozwoli na zdiagnozowanie problemu i rozpoczęcie ewentualnego leczenia lub też na podjęcie doraźnej interwencji. Nie trzeba nikomu jakoś specjalnie tłumaczyć, że żadnego urazu oka nie powinno się lekceważyć, bo może to mieć fatalne skutki.
Całe szczęście, że w przeważającej większości przypadków taki wylew nie wymaga dodatkowego leczenia i znika samoistnie po upływie około dwóch tygodni.
Wylew w oku – jak poradzić sobie z pękającym naczynkiem w oku? Jest kilka sposobów na to, więc warto je w tym miejscu przybliżyć. Przede wszystkim trzeba jakiś czas przyjmować leki, które poprawiają stan
naczyń krwionośnych i tym samym zmniejszają ryzyko wystąpienia kolejnego pęknięcia naczynka w oku lub ograniczają rozmiary wylewu. Najlepsze w takich przypadkach są preparaty z witaminą C, rutyną oraz rozpuszczalne wapno. W aptekach są też dostępne krople, które przyspieszają proces wchłaniania się krwi.