Rozwój architektury gotyckiej przypada na okres dojrzałego i późnego średniowiecza. Styl ten ukształtował się we Francji w połowie XII w. już pod koniec stulecia pojawił się w budownictwie angielskim. W XIII wieku rozprzestrzenił się w szeregu krajów europejskich, m.in. w Europie Środkowej oraz Skandynawii. Nazwę swoją architektura gotycka wywodzi od barbarzyńskiego plemienia Gotów, chociaż ci nie mieli z nią nic wspólnego. Określenie – architektura gotycka – rozpowszechnili Włosi, nazywając tak nowy kierunek, którego odrębne i bardzo swoiste formy uznali za wykwit barbarzyństwa. Jako zasadnicze cechy gotyku, które określają styl, można wymienić: Zdecydowane wyodrębnienie elementów konstrukcyjnych, którymi są żebra i filary, od elementów wypełniających, tj. pól wypełniających sklepienia i ścian. Lekkość sklepienia i jego konstrukcja pozwalająca na przekrywanie dużych przestrzeni o dowolnych rzutach. Zapewnienie stateczności nawet bardzo wysokim nawom, przez zastosowanie systemu łuków przyporowych i skarp. Przez zastosowanie zasady konstrukcji szkieletowej, możliwość uzyskania dużych rozpiętości przy rozstawie podpór i znacznych wysokości, co gwarantuje przestrzenność wnętrz. Możliwość dobrego oświetlenia wnętrz otworami o dużych powierzchniach przeszklenia. Znaczne uproszczenie rzutu w odniesieniu do poprzedniego okresu. Zamki w okresie gotyckim miały także charakter obronny. Zamek będący siedzibą feudała nie zawsze miał układ regularny. Jednak główne elementy jego założenia otrzymały obrys zbliżony do prostokąta. Tę formę miał głównie dziedziniec. Przykryciem stosowanym najczęściej był drewniany strop belkowy. W większych pomieszczeniach podtrzymywał belki jeden lub kilka podciągów zwanych sosrębami.
