Szkarlatyna u dorosłych – możliwe groźne komplikacje

0
7824
Szkarlatyna

Szkarlatyna, zwana inaczej płonicą, jest chorobą typową dla wieku dziecięcego, choć może dotknąć również osoby dorosłe. Jej sygnałami są zazwyczaj wysoka temperatura, duże bóle brzucha, ból i stan zapalny gardła, a też zwiększenie węzłów chłonnych w strefach szyi. Szkarlatyna (łac. scarlatina) zwana jest też płonicą. To choroba wywołana infekcją bakteriami paciorkowca grupy A, na którego choroby najczęściej podatne są dzieci. Choroba jest popularna na całym globie oraz może powodować szereg niebezpiecznych powikłań.

Szkarlatyna – charakterystyka choroby

Szkarlatyna jest dość powszechną chorobą, okres zachorowań przypada zwykle na jesień i zimę. W Polsce śmiertelność wynosi mniej niż 1%, choć jeszcze przed wybuchem II wojny światowej oscylowała wokół 25%. Do zakażeń paciorkowcem beta-hemolizującym z grupy A dochodzi drogą kropelkową. Paciorkowce roznoszą cierpiący na szkarlatynę i osoby, u których objawy kliniczne choroby ustąpiły, ale wciąż są rezerwuarem bakterii. Do zakażeń szkarlatyną może dojść przez kontakt patogenu z błonami śluzowymi gardła i uszkodzoną skórą. Pierwsze objawy od czasu zakażenia wydają się w dosyć krótkim czasie od 1 do 5 dni.

Objawy szkarlatyny u dorosłych

Szkarlatyna u osób dorosłych jest z reguły ostrzejszy rozwój niż u dzieci. Jak informują specjaliści, wśród typowych objawów szkarlatyny najczęściej dochodzi do:

bardzo wysokiej temperatury, która może sięgać 39–40°C,

silnego bólu brzucha,

bólu i zaczerwienienia gardła (czasami wraz z nitkowatymi wybroczynami),

wymioty,

wymiotów,

wysypki na tułowiu i kończynach,

rozbicia i osłabienia,

powiększenia węzłów chłonnych w strefach szyi,

powiększenia migdałków wraz z białym nalotem,

szarego nalotu na języku, który z czasem przybiera malinowy kolor.

SzkarlatynaW wypadku szkarlatyny u dorosłych nie muszą być wszystkie wymienione objawy. Część może pojawić się jednocześnie lub być po sobie. Z racje na różne zespoły symptomów płonica u dorosłych sprawia czasem problemy diagnostyczne. Czasami objawy choroby do złudzenia przypominają duże reakcje uczuleniowe, a wysypka jest bardzo nasilona. Szkarlatyna u dorosłych ma ostrzejszy rozwój niż u dzieci. W ekstremalnych sytuacjach powoduje schorzenia układu krążenia, utratę przytomności, a też zapalenia mięśnia sercowego. Może doprowadzić również do powiększenia wątroby i śledziony i szmerów skurczowych nad sercem. Zdarza się, że u dorosłych przybiera forma septyczną. Kluczowe dla niej są wówczas poważne zmiany w życiu, wraz z martwicą tkanek dna jamy ustnej, sepsą i bakteriemią.

Powikłania szkarlatyny u dorosłych

Szkodliwe powikłania po szkarlatynie u dorosłych grożą osobom z toksycznym i ostrym przebiegiem choroby. Najczęściej obejmują paciorkowcowe zapalenie stawów, ropne zapalenie węzłów chłonnych, temperaturę reumatyczną, zapalenie ucha środkowego i kłębuszkowe zapalenie nerek. Dowiedz się zatem więcej, właśnie na temat choroby, którą jest szkarlatyna.

Diagnostyka szkarlatyny

Ze względu na duże ryzyko pomyłki diagnostycznej, nietypowy przebieg szkarlatyny wymaga pogłębionych badań diagnostycznych. W prostych i charakterystycznych postaciach choroby odbywa się to zawsze na bazie zaobserwowanych objawów. Diagnostyka obejmuje również wymaz z tylnej ściany gardła i z migdałków. Dzięki temu można precyzyjnie stwierdzić obecność paciorkowców powodujących szkarlatynę. Badania w wypadku podejrzeń szkarlatyny u dorosłych składają się i na analizie laboratoryjnej krwi. W standardowej morfologii surowicy krwi u osób zarażonych paciorkowcami dochodzi do zwiększonego poziomu neutrofilów (najliczniejszej grupy białych krwinek układu immunologicznego – NEUT). Ważny jest też dodatni odczyn antystreptolizyny (w skrócie ASO, badanie w podejrzeniu infekcji paciorkowcami), podniesiony odczyn Biernackiego (OB).

Leczenie szkarlatyny u dorosłych

Typową metodą leczenia szkarlatyny jest kuracja dziesięciodniowa. Nazwa tej formy leczenia zajmuje się z czasu stosowania preparatów, jakimi są antybiotyki. Ich dawkowanie musi być bardzo istotne i robić się zawsze o tej samej porze. Farmakoterapia wykazuje dużą skuteczność, lecz musi być prowadzona stale i równolegle. Polega zwykle na stosowaniu penicylin lub cefalosporyny. U osób uczulonych na penicylinę składa się zamiennie makrolidy. W dużych przypadkach kuracja trwa dłużej, do ok. 14 dni. Ważne jest, aby samemu nie przerywać leczenia, ponieważ może wejść do niepełnego wyleczenia szkarlatyny i nieświadomego wyhodowania szczepów bakterii opornych na działanie dostępnych antybiotyków. W okresie leczenia szkarlatyny u dorosłych zaleca się częste nawadnianie organizmu i zażywanie leków przeciwgorączkowych w celu zbicia znacznie podwyższonej ciepłoty ciała. Powikłania i nawroty choroby wymagają jak najszybszej hospitalizacji, ponieważ mogą zagrażać życiu. W czasie leczenia i moment po jego zakończeniu należy unikać kontaktów z ludźmi, ponieważ jest bardzo duże ryzyko ich zarażenia.

[Głosów:29    Średnia:2.7/5]

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here