Problemy skórne są coraz bardziej powszechne i tak naprawdę nie da się przejść ulicą nie zauważając kogoś, kto cierpiałby z powodu któregoś z nich. Nie da się ukryć: trądzik – problem społeczny! Dlaczego tak uważam? Już pędzę z wyjaśnieniem. Trądzik nie jest bowiem już tylko problemem skórnym, który można łatwo wyleczyć, a zaczął sprawiać nam kłopoty też na innych polach. Chodzi mi głównie o to, że ludzie, którzy mają tego rodzaju problemy skórne czują się źle sami ze sobą, przez co obniża się ich samoocena. Od tego są tylko dwa kroki do depresji. Ludzie, którzy nie potrafią zaakceptować swojego wyglądu izolują się od społeczeństwa, nie chcą wychodzić ze znajomymi, pokazywać się ludziom. Z biegiem czasu zaczynają też czuć, że nie pasują do świata, w którym żyją i, że być może ich życie nie ma żadnego sensu. Przytłacza ich bezcelowość własnej egzystencji, bo jaki jest sens życia, skoro społeczeństwo ich nie akceptuje? Takie osoby mogą często czuć, że inni się ich brzydzą, że patrzenie na ich sprawia im ból. To tylko pogłębia problem izolacji. Osoby dotknięte trądzikiem mogą też mieć problem ze znalezieniem partnera i założeniem rodziny. Co gorsza, skłonności do problemów skórnych są dziedziczne, więc ludzie mogą się bać, że jeśli zwiążą się z taką osobą, ich dzieci mogą mieć ten sam problem. To skutecznie odsuwa ich od osób z trądzikiem. Co więcej, u młodzieży często pojawia się problem wyśmiewania. Jeśli ktoś wyróżnia się z tłumu, bo na przykład ma inną budowę ciała, niż większość rówieśników, inaczej się ubiera, albo właśnie ma trądzik, istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zostanie od wyśmiany i wyszydzony. To kolejny czynnik, który pogłębia problem depresji u osób, które zmagają się z trądzikiem. Uważam, że powinniśmy akceptować ludzi takimi, jacy są, zamiast odrzucać ich i wyśmiewać ze względu na ich wygląd. Nie zmienia to faktu, że moje zdanie nie będzie raczej miało wpływu na całe społeczeństwo i trądzik już zawsze pozostanie problemem społecznym, który komplikuje życie.
